Geçen hafta sonu yıllar önce okul sıralarında çok iyi arkadaÅŸ olduÄŸumuz ama sonra birbirimizi kaybettiÄŸimiz çok sevdiÄŸim arkadaşımı ziyarete gittim.Yaklaşık bir aydır onu aramak ve bulmak isteÄŸim dayanılmaz olmuÅŸtu. Adını koyamadığım birÅŸeyler beni dürtüyordu sanki.YaÅŸadığı ÅŸehirin telefon rehberinden kendisine ulaÅŸtım ve beni karşısında bulunca inanamadı. Kendisi de beni bulmaya çalışmış ama ulaÅŸamamış. Öyle bir öğleden sonra geçirdik ki anlatamam. Hiç susmadık, aÄŸladık, güldük. PaylaÅŸacağımız o kadar çok ÅŸey vardı yılların biriktirdiÄŸi, bitmedi, bitmez de. Onun yanlızlığı, dost ve arkadaÅŸ ihtiyacı beni çok etkiledi. KeÅŸke zor zamanlarında yanında olabilseydim, olsaydı dedim durdum kendi kendime. Ama yaÅŸam öyle sürüklüyor ki insanları, günlük telaÅŸlar, sıkıntılar, imkansızlıklar gitgide yanlızlaÅŸtırıyor sanki hepimizi.Eski arkadaÅŸlıklar ve dostluklar hiç unutulmuyor. Dostlarımıza ve arkadaÅŸlarımıza mutlaka zaman ayırmalıyız, bu ruh saÄŸlığımız, geliÅŸimimiz için çok önemli, buna ÅŸimdi daha çok inanıyorum. Burada gördüğünüz dantel örtü onun el emeÄŸi. Sıfırdan bir yuva yaratmış kendine. Artık sürekli birbirimizden haberdar olacağız, hiç ertelemeyeceÄŸiz. Eminim bu ikimize de iyi gelecek.Hepinize sevdiklerinizle mutlu bir hafta diliyorum.