En güzel çeyiz ve abiye modelleri


Kardeşini Seç

06 Kasım 2016 | Kategori: Anlatımlı örgüler


Ravelrydeki duyarlı bir arkadaşım sayesinde KardeÅŸini Seç sitesini inceleme ÅŸansım oldu.Daha önceden basından birkaç yazıyı okumuÅŸtum ancak siteyle yeni tanıştım.Gruptaki birkaç üyemiz doÄŸuda yaÅŸayan ve giyim,kırtasiye ve herturlu egitim imkanlarına ihtiyaç duyan çocuklarımıza yardım etmeye,onlar için hiç yoksa birÅŸeyler örmeye ve yollamaya karar verdiler.Ãœstelik bu etkinlik için daha önceden birÅŸeyler hazırlamış olan bir üyemiz ,Agrıdaki bir okula ptt kargoyla bir koli eÅŸyayı 3,5 ytl’ye gönderdiÄŸini ve 24 saatte yerine ulaÅŸtıgı bilgisini verdi.Sizden istediÄŸim,sadece bir 5-10 dakika için siteyi inceleyin,gözlerinizi kapatın ve kendinizi orada yasayan bir cocuk olarak hayal edin.Eminim hepinizin içinde küçük bir kardeÅŸine elini uzatacak bir yardım meleÄŸi vardır diyerek sözümü noktalıyor ve anlamlı bir ÅŸiirle topu size atıyorum.

DOĞUDA ÇOCUK KALMAK

Karlı bir bahçemiz vardı o zamanlar. Bir de arıları o komşunun. Balkonumuz
ahÅŸap döşemeli, önü açıktı. Malatya’nın ücra bir köşesinde yaÅŸama savaşıydı
bizimkisi. Aslında benim savaşım olamaz. Çünkü hiçbir şeyden habersiz
yaşıyordum. Çocuktum, güzeldim, saftım, temizdim…

Henüz kötü aşk hikâyelerim, başarısız tensel deneyimlerim, kavgalarım,
karnemde zayıflarım olmamıştı hayatta. Hiç yere düşmemiştim ki bacağım
kanasın. Sadece gülen gözlerim ve küçük bir bedenim vardı hayata
yansıttığım. En güzeli de; zaten ben yansıttığımdan ibarettim. Ne fazlası,
ne eksiğiydim. Her salonda giyecek farklı bir maskem yoktu.

Annemdi hayatıma ilk soktuğum kadın. O beni umarsız, sebepsiz, karşılıksız
sevmiş bir kadındı. Yıllarca ben de onu sevdim. Sonra galiba biraz büyüdüm
ve aldatmayı öğrendim. İlk önce annemden başladım aldatmaya. İlk aşkımla
aldattım annemi. Sonra bir başkası, bir başkası derken annemi defalarca
aldattım. Annem ise beni hiç aldatmadı.
Annem beni hiç aldatmayacak!

Tabanında hava yastığı olan ayakkabılar vardı ben küçükken. Bir de onların
emperyalist markaları. Hatırlıyorum da çarşı pazar gezmiştik en ucuzundan
almak için babamla.

Ucuz olmalıydı çünkü biz ucuz bir hayatın pahalı insanlarıydık.

Ucuzdu hayatımız, mesela bir bisikletim olmadı hiç. Defalarca bisikletçi
dükkânına gidip en güzelini beğendim halde. İnsan her istediğine sahip
olamazdı. Hayatın kuralıydı bu ama nerden bilebilirdim. Ben henüz çocuktum.
Çocuk olmak da emek ister ucuz yaşamlarda. Arkadaşlarına özenemezsin, güzel
kıyafetler giyemezsin, en güzel çanta senin olamaz. Güçlü
Olmak daha çocukken bir zırh değil, bir gereksinim olur.

O anaokulunu hiç unutmayacağım. Evimizden 1 veya 2 kilometre uzakta ve
tepedeki, yokuşu dik anaokulu. Komşunun çocukları ile giyinir kuşanır kar
kış dinlemez yürürdük o yolu. Aslında o yol bizim anaokulunun yolu değildi,
aynı mahalleden çocukların yürüdüğü kader yoluydu. Evden başlar ve nerde
biteceği belli olmaz bir yoldu o.Şimdi kimi mühendis, kimi
Doktor o çocukların. Dedim ya o yol evden başlar ama anaokulunda bitmezdi.
Fakat biz hep biter sandık. Yürüdük, yürüdük… O yolu her gün yürüdük biz,
her gün o sonmuşçasına.

Bir gün bir kutu gördüm pencereden baktığımda. İnsanların elleri üstünde
taşıdığı, karlar üstünde yavaş yavaş yürüyen bir kutu.
Anneme sordum ‘tabut’ dedi. İçinde ise arkadaşım varmış. Ebedi yolculuÄŸa
erken çıkmıştı Pınar. O yolu şimdi eller üstünde ve gözleri kapalı
gidecekti. Annesinin eve gelmesini beklerken kara yenik düşmüş Pınarım;
gözleri karla kapanmış. Gördüğüm ilk cenaze; arkadaşımın cenazesiydi.

Dedim ya çocuktuk, güzeldik, saftık, temizdik. Ölümler bizi üzemezdi. Biz o
yolu yine ertesi gün hiç bir şey olmamış gibi
Yürüyüp gidecektik…

Doğuda çocuk olmak, batıdaki orta halli bir adamdan daha ızdıraplıdır. Bunu
Batı bilemez, Batı ancak tartışır…
Duyarlılığınızın devamını dilerim , iyi günler…

Ercan Sürenkök

Yorum Yapın

Son Yorumlar